Telkens als ik er
met mijn zachte
trillende handen
bijna bij kan
Blijkt het toch opnieuw
een luchtspiegeling
te zijn
En de dingen
die het me liet zien
De dingen
waar ik zo op hoopte
Blijken wederom
een vaag spinsel
van mijn brein
Verzonnen
door de hoop
die stiekem
maar gestaag
Fluistert in mijn hart
Dingen die ik nooit
zal durven uit te spreken
Maar die keer op keer
mijn dromen kleuren
Die echter
telkens weer
Verder van de realiteit
komen te staan
Tot ze uiteindelijk
met een laatste glinstering
aan de horizon
Zullen verdwijnen
uit mijn zicht
En hiermee
niets dan leegte
achterlaten
Uitgestrekte droogte
over de breedte
van mijn hart
Fata Morgana
Hersenkronkels 